Ανόμοιοι Αξιωματικοί: Η χαρά του επιτιθεμένου – Συνεργασία του Βασίλη Κοτρωνιά

Στο πρόσφατο όπεν τουρνουά του Λονδίνου δεν έπαιξα ιδιαίτερα καλά και σε αρκετές παρτίδες βρέθηκα στο ρόλο του αμυνόμενου, προσπαθώντας να σώσω δύσκολες θέσεις. Κάτι που επιτεύχθηκε με αρκετό κόπο και λίγη τύχη, επιτρέποντας μου να φτάσω στο ικανοποιητικό 7/9 και μια υψηλή κατάταξη στην τελική βαθμολογία.

Η παρτίδα που ακολουθεί αποτελεί εξαίρεση στο σύνηθες σκηνικό, καθώς κατάφερα να επιβάλω από την αρχή το παιχνίδι μου και να είμαι εγώ ο επιτιθέμενος. Το καλό για μένα είναι ότι αυτή η αλλαγή σκηνικού ήλθε την πιο κατάλληλη στιγμή, στον τελευταίο γύρο, εκεί που χρειαζόμουν οπωσδήποτε την νίκη. Και ήλθε να επιβεβαιώσει το ρητό “Η ύπαρξη ανόμοιων αξιωματικών ευνοεί πάντα τον επιτιθέμενο”.

Πολλοί ξέρω πως θα ρωτούσαν, εύλογα: Ποιός είναι ο επιτιθέμενος σε μια τέτοια περίπτωση; Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της θέσης που επιτρέπουν να ξέρουμε με ασφάλεια το ρόλο του κάθε παίκτη;

Θα απαντούσα χωρίς ιδιαίτερη σκέψη, βασικά τρία:

1) Η ύπαρξη βασιλισσών (κυρίως) στην σκακιέρα, ή βαριών κομματιών που μπορούν να δημιουργήσουν απειλές ματ

2) Η ασφάλεια των βασιλιάδων

3) Η δυνατότητα διείσδυσης στην θέση του αντιπάλου, κάτι που καθορίζεται από το πόσο αδυνατισμένα είναι τα τετράγωνα που δεν ελέγχει ο αξιωματικός του.

Στην παρτίδα μου του τελευταίου γύρου, και οι τρεις παραπάνω παράμετροι λειτούργησαν υπέρ μου, καθώς μου έδωσαν πέραν κάθε αμφισβήτησης το ρόλο του επιτιθέμενου. Ας δούμε την εξέλιξή της με κάποια μικρά σχόλια: